आकाशाच्या अथांग घुमटात असंख्य ढग मुक्तपणे संचार करत असतात.... आपण सगळेच या ढगांकडे काहीना काही मागत असतो... आपल्या भावना व्यक्त करत असतो... कालिदासाने तर या ढगाच्या मदतीने संदेशवहनही केले होते... पण त्या ढगालाही काही भावना असतीलच... त्या ढगालाच बोलता आले तर... तर ?... तो काय बोलेल... याचा विचार करताना, सहज उतरलेल्या या प्रांजळ भावना.....
मेघ गर्जना....!!!
होता मार्दव कंठही मजला...
गगनातील एकाकी मेघ हे वदला....
मम शब्दांनी पळती निष्पाप जीव हे..
मज सोडून जाती, प्राणसखे ही
मम "शब्द प्रकाश" होई असह्य तुजला..
गगनातील एकाकी मेघ हे वदला......
बरसण्याची वाट पहाती येथील हजारो डोळे
विणती माझ्याभोवती असंख्य अपेक्षांचे जाळे
काय वाटते तुला, न कोणी विचारे मजला..
गगनातील एकाकी मेघ हे वदला.....
शब्द बुडबुड्यात ज्ञान गवसत नाही
अन गर्जणारा कधीही बरसत नाही
या जाणिवेने मी शब्दही "गिळला"..
गगनातील एकाकी मेघ हे वदला.....
आकार- रचना ओबडधोबड, दवरूपात येते वेदना माझी
घुसमट माझी तुम्हा वाटते, स्वच्छ मोकळी सकाळ ताजी..
यातूनच स्वरवंचनेचा मार्ग मज स्फुरला...
गगनातील एकाकी मेघ हे वदला......
साठवितो मी विश्वस्पंदने, "ओलावा" अन कोवळी स्वप्ने
दुःखक्षणी मग बरसतो मी, अन टिकवितो मी तुमची मने
माझ्या अंतरातील पोकळी कधी कळेल का रे तुजला......
गगनातील एकाकी मेघ हे वदला....
No comments:
Post a Comment